کد مطلب:28778 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:118

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

چرا خداوند بعضي از افراد را ناقص الخلقه مي آفريند؟

تفاوت در كيفيت خلقت انسان ها نتيجه ولازمه حتمي نظام مندي و قانونمندي جهان هستي است. يعني: 1- نظام خلقت نظام علت و معلول است و هيچ معلولي بدون علت به وجود آمدني نيست وتخلف هيچ معلولي از علت تامه اش ممكن نيست (اصل ضرورت علي). 2- رابطه علت و معلول داراي مكانيسم و ارگانيسم معين است و هرچي به هرچي نيست. يعني چنان نيست كه از هر علتي هر معلولي قابل ايجاد باشد به تعبير ديگر هر علت معيني معلول معيني دارد. مثلا از علف خوردن گوسفند بوعلي سينا درست نمي شود و آمريكايي ها هم به خاطر قهوه خوردن به كره ماه نرفتند (اصل سنخيت علت و معلول). اگر دو اصل فوق با ژرف كاوي دقيق فلسفي مورد بررسي قرار گيرد مشخص خواهد شد كه مثلا بينا يا نابينا تولد يافتن يك فرد لازمه ء مجموعه عللي است كه در به وجود آوردن وي دست داشته اند. در اين امور عوامل بسيار متعددي دخيلند حتي كيفيت آميزش والدين، زمان، مكان، روحيات و حالات رواني، وضعيت جسمي، نوع و مقدار غذاهايي كه مصرف كرده اند و .... هريك به سهم خود نقشي در كيفيت تكوين جنين ايفا مي كنند. دراين جا ممكن است پرسش شود كه آيا خداوند نمي تواند باتفاوت چشمگيري كه همه اين عوامل دارند تأثير همه را يكسان سازد؟ پاسخ آن است كه چنين چيزي سر از تناقض درمي آورد. زيرا لازمه آن اين است كه علت پديده اي باشد و تاءثير نكند وعلت بودن و تاثير نكردن تناقض آميز (Contradictory Self) است ويا معلولي بدون علت پديدآيد و لازمه آن اين است كه كل طرح نظام آفرينش به هم بخورد. زيرا دراين صورت پديدآمدن هر چيز از هر امر نامربوطي محتمل مي شود و آن گاه است كه از علف خوردن بز بايد ابوعلي سينا پديد آيد!! براي آگاهي بيشتر ر . ك: «عدل الهي» شهيد مطهري بحث راز تفاوت ها. پيدايش افراد ناقص الخلقه علاوه بر مسأله امتحان و آزمايش تابع نظام ضروري علت و معلولي است كه نظامي ذاتي و تكويني است و تخلف ناپذير است، ضمن آنكه آزمايشي نيز براي خود فرزند و والدين مي باشد؛ هم چنان كه فرزند سالم نيز امتحان و آزمايش است. در اين روند نيز به كودك ظلمي نشده است؛ زيرا همه انسان ها در اين دنيا در بوته آزمايشند، به اين معنا كه خداوند به هر يك ابزارهايي جهت تلاش و عمل براي تكامل نهايي عطا فرموده و اين دنيا را مقدمه اي براي رسيدن به سعادت جاوداني قرار داده است و در محاسبه قيامت، كنش هاي هر كس را به تناسب امكانات، ابزارها و نعمت هايي كه در دنيا عطا فرموده خواهد سنجيد و نسبت به محروميت ها و دشواري هايي كه شخص در اين جهان تحمل نموده و نسبت به آن شكر و صبوري پيشه كرده است، درجات عظيمي عطا خواهد نمود، به گونه اي كه ديگران آرزو خواهند كرد كه: اي كاش در دنيا آن دشواري ها، ناملايمات و محروميت ها را مي كشيديم و اكنون از ثمرات شيرينش بهره مند مي شديم.